«بود و هست و خواهد بود» در اوستا تعبیری است مکرر که محققان سابقۀ قدیمتر آن را در دیگر زبانهای هندیواروپایی نیز نشان دادهاند. در نوشتههای پهلوی این عبارت گاهی وصف خداست. در نوشتههای مانوی نیز چنین تعبیری نظایری دارد. این نوشته جستوجویی مختصر در سابقۀ این تعابیر زردشتی و مانوی است.
)