دیوان اشعار منوچهری دامغانی، سرایندۀ سدۀ پنجم هجری، تاکنون چندین بار تصحیح شده است؛ اما مشکلات این دیوان همچنان پابرجاست؛ مشکلاتی که بیشتر متأثر از نبود دستنویسی معتبر و اصیل از دیوان این شاعر است. سبک ویژه و خاص شاعر در سرودن اشعار و نیز تازی‌گرایی او، چه در لفظ و چه در معنا، یافتن صورت اصیل ابیات را در همین دستنویس‌های بسیار متأخر و اغلب نامعتبر دشوار کرده است. نگارنده در مقالۀ پیش رو کوشیده است با کمک گرفتن از نسخی که از اصلات و اعتبار نسبی برخوردارند و تا حد زیادی از امروزی شدن و گشتگی‌ها و تصحیف‌ها در امان مانده‌اند، پیشنهادهایی دربارۀ چندین بیت از دیوان به دست دهد. در هر مورد، ضبط تمام چاپ‌های موجود از دیوان منوچهری نقد و بررسی شده است.
)