جیمز ال. کاکس در کتاب درآمدی به پدیدارشناسی دین (2021)، می‌کوشد آخرین دستاوردهای این عرصه را در متنی منسجم گردآوری و عرضه کند. این کتاب که در نُه فصل تنظیم شده است، گام به گام خوانندگان جدی را وارد عرصه نسبتاً متفاوتی درباره فهم دین و عناصر سازنده آن می‌کند و کاربست این روش را در دین‌پژوهی نشان می‌دهد. گوهر روش پدیدارشناسی دین آن است که بکوشیم با تعلیق قضاوت خویش همدلانه با محتوای ادراکی دیگران مواجه شویم و از منظر دینداران به پدیدار دین بنگریم و اجازه دهیم که آن‌ها خود سخن بگویند. اما مفروضات و باورهای مسلم ما مانع از این چنین کاری می‌شود. این جاست که نویسنده با استفاده از یافته‌های پدیدارشناسان معاصر، مراحلی برای فهم دین به دست می‌دهد که در نوع خود یگانه است. کاکس در فصل پایانی کتاب، به نقدهای مفصلی که متوجه پدیدارشناسی دین شده است، می‌پردازد و به سه نقد پاسخ تحلیلی می‌دهد و سرانجام نشان می‌دهد چگونه پدیدارشناسی دین با رشته نوپدید علوم شناختی دین گره می‌خورد و شکوفا می‌گردد. نگاه همدلانه نویسنده با ادیان ابراهیمی به خصوص اسلام و اشاراتی که قرآن کریم دارد، بسیار خواندنی است.
)