در شمارۀ یازدهم سلسله مقالات «نوشتگان»، نخست شواهدی از یک نسخۀ کهن قرآن مترجَم و ترجمه-تفسیری قدیم از کتاب حزقیال به‌خطّ عبری و نیز از آثار زرتشتی فارسی نو نقل کرده‌ایم که نشان می‌دهد wičārdan فارسی میانه در معنای اصل آن یعنی «جدا کردن» به فارسی نو رسیده‌است امّا در فرهنگ‌ها ضبط نشده شده‌است. دربارۀ تحوّلات معنایی این فعل و تبدیل‌هایی آوایی صورت‌های نقل‌شده نیز توضیح داده شده‌است. بخش دیگر مربوط است به صفت / ضمیر اشارۀ im و بازمانده‌های نامعمول آن در نوشته‌های قدیم و توضیحی دربارۀ بقایای آن در زبان‌های ایرانی نو.
)