اگر شخصی، مقاله یا کتابی را منتشر کند و در آن از نوشته‌های دیگران به شکلی مستقیم یا غیرمستقیم استفاده نماید، اما از اشاره به منابع نوشتار خود به شکلی دقیق و متعارف، بپرهیزد یا در این کار کوتاهی نماید، یا چنان وانمود کند که این نوشته زاده و حاصل تأملات شخصی خویش است، مرتکب عملی شده است که به آن انتحال، یعنی به خود بستن و سرقت علمی میگویند. مقاله حاضر با هدف به بحثگذاشتن انتحال یا سرقت علمی برخی دانشگاهیان به رشته تحریر درآمده است. بر این اساس، نویسنده ابتدا به تعریف مبسوط انتحال میپردازد. سپس با تأکید بر انتحال یا سرقت علمی برخی مدرسان دانشگاه و بیان اهداف و انگیزههای آنان، برخی نمونههای عینی را که مرتکب این عمل شدهاند، بیان میکند. نویسنده در ادامه به پرسش اصلی پژوهش خود با این مضمون که چرا انتحال عملی غیراخلاقی است؟ میپردازد. در این میان با تطبیق پرسش خود با سه نظریه اخلاقی پیامدگرایی، تکلیفگرایی و فضیلتگرایی، غیراخلاقیبودن عمل انتحال را در بوته نقد و بررسی قرار میدهد. در انتها، با یادآوری ده شیوۀ پرهیز از عمل غیراخلاقی انتحال، هر یک از آنها را تشریح میکند.
)