احمد بن أبیالاصبع/ الاصبغ دبیر و پیک تنی چند از خلفای عباسی، معتمد، موفق و پسرش معتضد بوده است. نام وی در چند متن فارسی، از جمله تاریخ بیهقی و تاریخ سیستان و تاریخ هرات، آمده است اما با بررسی این آثار فارسی جز نام و اندک اطلاعی به دست نیامد. اگرچه وی فرستادۀ خلیفه‌های عباسی بوده و بارها به ایران آمده است اما مورخان آن‌چنان که بایسته است به وی نپرداخته‌اند.به سبب سکوت مصحّحان تاریخ بیهقی در تعلیقات و نیز ملک‌الشعرای بهار در تاریخ سیستان به گمانِ نویسندۀ مقاله لازم بود به این شخص پرداخته شود.
این شخص با اینکه در زمان خود مشهور بوده و کتابها و آثاری تألیف کرده اما دانسته‌هایمان از وی اندک است و اثری از وی در دست نیست. کمبود و نقص منابع در این زمینه سبب شده پژوهشگران دربارۀ این فرد فقط به نوشته‌های ابن ندیم در الفهرست بسنده کنند. الفهرست اگرچه کتابی مهم در زمینۀ کتابشناسی است و صد سال پس از درگذشت احمد بن أبیالاصبع نگاشته شده است اما ابن ندیم اطلاعات زیادی دربارۀ این فرد نمی‌دانسته یا نخواسته است زندگینامۀ مفصلی از وی گزارش کند.
در این مقاله تلاش شد تمام دانستهها دربارۀ این شخص از منابع عربی گردآوری و کارنامۀ وی از دل تاریخ بیرون کشیده شود. در سه دسته از منابع ذکری از این شخص دیده می‌شود: تاریخ‌های محلی، تاریخ‌های عمومی و تذکرۀ احوال دبیران و ادبا. سرگذشت این شخص گاهی در منابع با ابوالعباس احمد بن محمد؛ ابن ثوابة (درگذشتۀ ۲۷۷) خلط شده و همچنین ضبط نام وی دچار تصحیف و تحریف گردیده است.
)