خاندان جوینی از خانواده‌های برجستۀ ایرانی است که افراد آن از عصر سلجوقی تا اوایل دورۀ ایلخانی صاحب مشاغل حکومتی و دیوانی بودند. جوینی‌ها اکثراً در کنار هنرپروری و برکشیدن اهالی دانش و ادب، خود نیز اهل فضل و ادب و هنر بودند. در منابع مختلف اشعاری به برخی از افراد این دودمان نسبت داده شده است که در آن میان تعدادی رباعی نیز هست. در پژوهش حاضر رباعیات منسوب به شش نفر از افراد سرشناس خاندان جوینی از منابع کهن گردآوری و بررسی شده است.
)