در سلسله‌نوشته‌های «نوشتگان»، عمده توجّه بر زبان و مسائل لغوی فارسی نو در سده‌های آغازی پس از اسلام و نوشته‌های آن دوران خواهد بود. در نخستین شماره، (۱) خوانشی تازه از یکی از نخستین سروده‌های فارسی پس از اسلام، از ابوالینبغی، پیش نهاده شده‌است؛ (۲) ترجمه‌ای از یک واژه قرآن منقول در ترجمه‌ای سریانی از بخش‌های قرآن معرّفی شده‌است که احتمالاً از سده نخست یا دوم هجری است؛ (۳) به صورتی کم‌کاربرد از واژه «خرسند» به‌گونه «خنسند» پرداخته شده‌است؛ و در بخش پایانی، (۴) بخشی مغلوط از کتاب یواقیت‌العلوم تصحیح و دست‌نوشتی تازه از آن نیز شناسانده شده‌است.
)