زبان فارسی دری، زبان رسمی مردمان ماوراء النهر در قرون نخستین اسلامی است. این زبان، مواجه با زبان عربی شد که پس از آمدن اسلام، زبان دین و اعراب مهاجر بود. به تدریج متون دینی عربی به این زبان نوشته شد، اما همچنان در تألیف از زبان فارسی استفاده می شد. آنچه مورد نظر است این که در مواردی، در متن های عربی، بویژه در متون فقهی، از کلمات که توسط » فوائد « و جملات فارسی استفاده می شد .کتاب مولفی از قرن چهارم هجری پدید آمده، حاوی تعداد قابل توجهی عبارات فارسی است. در مقاله حاضر، این کلمات استخراج شده و به علاوه، از اهمیت این کتاب فقهی استفتائی در روشن کردن پاره ای از نکات کلامی و تمدنی سخن به میان آمده است .
جعفریان, رسول. (1401). من چون قصابی موشان نکرده ام، چه دانم؟ فارسیات م ختصر فواید الرستفغنی از قرن چهارم هجری. آینه پژوهش, 33(195), 213-224. doi: 10.22081/jap.2022.74034
MLA
رسول جعفریان. "من چون قصابی موشان نکرده ام، چه دانم؟ فارسیات م ختصر فواید الرستفغنی از قرن چهارم هجری", آینه پژوهش, 33, 195, 1401, 213-224. doi: 10.22081/jap.2022.74034
HARVARD
جعفریان, رسول. (1401). 'من چون قصابی موشان نکرده ام، چه دانم؟ فارسیات م ختصر فواید الرستفغنی از قرن چهارم هجری', آینه پژوهش, 33(195), pp. 213-224. doi: 10.22081/jap.2022.74034
VANCOUVER
جعفریان, رسول. من چون قصابی موشان نکرده ام، چه دانم؟ فارسیات م ختصر فواید الرستفغنی از قرن چهارم هجری. آینه پژوهش, 1401; 33(195): 213-224. doi: 10.22081/jap.2022.74034
)