تفسیرِ بصائرِ یمینی از تفسیرهایِ فارسیِ ارزشمند و کهنِ قرآن است که در سدهٔ ششمِ هجری به دستِ قاضی معین‌الدّین محمّد بن محمود نیشابوری نوشته شده‌است. بخشی از این کتاب، در سالِ ۱۳۵۹، به تصحیحِ علی رواقی از سویِ انتشاراتِ بنیادِ فرهنگِ ایران به چاپ رسید؛ نزدیک به چهار دهه پس از آن، در سالِ ۱۳۹۸، متنِ کاملِ این تفسیر به تصحیحِ همو در چهار جلد از سویِ مؤسسهٔ پژوهشیِ میراثِ مکتوب چاپ شد. متأسفانه، در این تصحیح، تنها به واژه‌هایِ کم‌کاربرد و نادرِ این کتاب پرداخته شده‌است و از بررسیِ دیگر ویژگی‌هایِ آن چشم پوشیده شده‌است. این بی‌توجّهی به جنبه‌هایِ گوناگون به کاستی‌هایی در مقدّمه و به تصحیح‌هایِ قیاسیِ بی‌مورد در متنِ مصحَّح انجامیده‌است. هدفِ این نوشته شناساییِ کاستی‌هایِ مقدّمهٔ مصحِّح و شناساندنِ بهترِ بصائرِ یمینی بود؛ از این روی، برخی از کاستی‌هایِ مقدّمه، از جمله جنبهٔ تفسیر، ترجمه، قرائاتِ قرآنی و شیوهٔ تصحیح، به‌گونه‌ای مجمَل، یاد کرده‌شد. همچنین، از میانِ جنبه‌هایِ زبانیِ ناگفتهٔ این اثر، جنبهٔ آوایی برگزیده‌شد و کوشیده‌شد تا ویژگی‌هایِ درخورِ آن نمایانده شود
)