تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن، تفسیری شهودی استدلالی از گرایش صوفیانه غرب ایران است. مؤلف اثر، شمس الدین دیلمی، دارای اندیشه های بی همتای عارفانه عاشقانه است. دیلمی را حلقه گم شده عرفان ایرانی، حد فاصل قرن ششم هفتم/ دوازدهم سیزدهم می توان دانست. نویسنده در نوشتار حاضر، این تفسیر اشاری (عرفانی) قرآن و مؤلف آن را مورد بازشناسی قرار داده است. وی در راستای این هدف، نخست، نگاهی به جایگاه دیلمی نظر افکنده و برخی از دلایل باقی نماندن نام و اثری از شمس الدین دیلمی را برمی شمارد. سپس، گوشه ای از برجستگی ها و امتیازات وی و اهمیت پژوهش پیرامون آثارش را بیان می دارد. در ادامه، از نژاد و تبار نگارنده، زندگانی وی و نیز برخی مطالب گفتنی نویافته از زندگانی معنوی علمی ایشان سخن به میان می آورد. تبارشناسی و انتساب معنوی وی در میان عارفان ایرانی، نخست بار در این نوشتار نموداری یافته است. نویسنده در نهایت، نوشتار را با ارائه مطالبی پیرامون تفسیر فتوح الرحمان به پایان می رساند.
شهسواری, مجتبی. (1395). برخی یادداشتها درباره تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن و مؤلف آن: شمس الدین محمد بن عبدالملک دیلمی همدانی. آینه پژوهش, 27(157), 5-19.
MLA
مجتبی شهسواری. "برخی یادداشتها درباره تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن و مؤلف آن: شمس الدین محمد بن عبدالملک دیلمی همدانی". آینه پژوهش, 27, 157, 1395, 5-19.
HARVARD
شهسواری, مجتبی. (1395). 'برخی یادداشتها درباره تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن و مؤلف آن: شمس الدین محمد بن عبدالملک دیلمی همدانی', آینه پژوهش, 27(157), pp. 5-19.
VANCOUVER
شهسواری, مجتبی. برخی یادداشتها درباره تفسیر فتوح الرحمان فی اشارات القرآن و مؤلف آن: شمس الدین محمد بن عبدالملک دیلمی همدانی. آینه پژوهش, 1395; 27(157): 5-19.
)