کتاب بانگ نی دربردارندۀ یک مثنوی بلند سرودۀ امیرهوشنگ ابتهاج )سایه( است که بر وزن مثنوی معنوی مولوی سروده شده است. شاعر نماد نی را نیز از مولوی گرفته و به شیوۀ خود آن را در رمزگانی تازه با مفاهیمی امروزین پیوند زده است. سایه در بانگ نی توانسته با قالبی کهن باورها، دردها و آرما نهای انسان امروزی را بازگوید و در این راه از زبانی آراسته و پیراسته بهره برده است. قافی هسازی هنری و آرایه پردازی گسترده سایه که بیشتر در موسیقی شعر نمود یافته، نغز و نهفته با تاروپود بافت سخن درآمیخته و هرگز ساختگی نمی نماید. نگارنده در نوشتار پیش رو، به بررسی بنیاد دیگرسانی بانگ نی با شعر کهن به ویژه مثنوی معنوی و بخشی از باورهای بازتاب یافته در آن، همراه با گزارش زیبای یشناسانه برخی بیت ها، پرداخته است.
)