این شماره از «آینههای شکسته» به لحاظ محتوا در ادامۀ شمارۀ نهم از این مجموعه قرار دارد که بر ترجمۀ هزارۀ نو متمرکزاند. بخش اول این مقاله به بررسی پنج مثال میپردازد که عبارتاند از: خروج 10: 26؛ دوم سموئیل 23: 20؛ اول پادشاهان 7: 23؛ ارمیا 9: 4؛ امثال 22: 11؛ در پرتو مقایسۀ با دیگر ترجمهها از یکسو و مباحث زبانشناختی در متن مبدأ از سوی دیگر، به نظر میرسد هر اندازه که در ترجمۀ قدیم وفاداری به متن اصلی اهمیت دارد، هزارۀ نو به سمت یک ترجمۀ مفهومی و روان متمایل است.
در بخش دوم، معادلگذاری برای یک کنایه در مزامیر 147: 10 بررسی میشود. چنین مینماید که با وجود تحولات در ترجمههای فارسی، جای خالی قاموسهای فنی (مانند گزنیوس) همچنان مشهود است.
)