از نخستین سده‌های اسلامی لغت‌نامه‌های متعددی نگاشته شده که عمدتاً عربی به عربی هستند و برای رفع نیاز پژوهشگران متخصص آن زبان تألیف شده‌اند. جز این، شمار قابل توجهی از فرهنگ‌های عربی به فارسی نیز برای استفادهٔ پژوهشگران و عمدتاً نوآموزان فارسی‌زبان تدوین شده‌اند. در این میان فرهنگنامه‌هایی منظوم جهت حفظ و یادگیری آسان لغت نگاشته شده است که کهن ترین فرهنگنامه منظوم شناخته‌شده توسط ابونصر فراهی در سدهٔ هفتم نوشته شد. متنی که در اینجا منتشر شده است، یکی از همین نصاب‌ها از مؤلفی ناشناخته است به نام «تحفة الفقیر».
)